Zdajemy sobie sprawę, że troska o siebie nawzajem w czasach kryzysu i straty nie jest zadaniem wyłącznie dla służb zdrowia i socjalnych. Większość opieki i wsparcia dla osób umierających jest zapewniana przez rodzinę, przyjaciół lub szerszą społeczność lub kontakty, które często nie są przeszkolone, doświadczone lub pewne siebie w radzeniu sobie ze śmiercią. Osoby, które są bardziej odizolowane społecznie, są w tym czasie szczególnie narażone i będą polegać bardziej na „profesjonalnych” usługach, które nie zawsze mogą być natychmiast dostępne, odpowiednie lub łatwo dostępne dla nich.

Dlatego gdybyśmy wszyscy byli trochę bardziej zintegrowani, poinformowani, świadomi i ćwiczyli w tym, jak pomagać i do kogo zwrócić się o wsparcie, drobne akty życzliwości mogłyby zdziałać cuda.