ما می‌دانیم که مراقبت از یکدیگر در مواقع بحران و فقدان، وظیفه‌ای صرفاً بر عهده‌ی خدمات بهداشتی و اجتماعی نیست. بیشتر مراقبت و حمایت از افرادی که در حال مرگ هستند توسط خانواده، دوستان یا جامعه‌ی وسیع‌تر یا ارتباطات آنها ارائه می‌شود که اغلب در مواجهه با مرگ آموزش ندیده، باتجربه یا مطمئن نیستند. افرادی که از نظر اجتماعی منزوی‌تر هستند، در این زمان به ویژه آسیب‌پذیرتر هستند و بیشتر به خدمات «حرفه‌ای» متکی خواهند بود که ممکن است همیشه برای آنها فوراً در دسترس، مناسب یا به راحتی قابل دسترسی نباشد.

بنابراین، اگر همه ما کمی بیشتر با هم در ارتباط باشیم، آگاه باشیم، آگاه باشیم یا در دانستن اینکه چگونه کمک کنیم و از چه کسی حمایت بگیریم، تمرین کنیم، اعمال کوچک مهربانی می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.