Αναγνωρίζουμε ότι η φροντίδα ο ένας για τον άλλον σε περιόδους κρίσης και απώλειας δεν αποτελεί αποκλειστικά καθήκον των υπηρεσιών υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών. Το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας και υποστήριξης για τους ανθρώπους που πεθαίνουν παρέχεται από την οικογένεια, τους φίλους ή την ευρύτερη κοινότητα ή τις επαφές τους, οι οποίες συχνά δεν είναι εκπαιδευμένες, έμπειρες ή σίγουροι για την αντιμετώπιση του θανάτου. Τα άτομα που είναι πιο κοινωνικά απομονωμένα είναι ιδιαίτερα ευάλωτα αυτή τη στιγμή και θα βασίζονται περισσότερο σε «επαγγελματικές» υπηρεσίες που μπορεί να μην είναι πάντα άμεσα διαθέσιμες, κατάλληλες ή εύκολα προσβάσιμες για αυτά.

Επομένως, αν ήμασταν όλοι λίγο πιο συνδεδεμένοι, ενημερωμένοι, συνειδητοποιημένοι ή εξασκημένοι στο να γνωρίζουμε πώς να βοηθήσουμε και από ποιον να έχουμε πρόσβαση σε υποστήριξη, οι μικρές πράξεις καλοσύνης θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλη διαφορά.